به طور کلی مبنای گویش اکثر مردم این منطقه متاثر از زبان لری بوده و بسیاری از کلمات با لحن و لهجه مصطلح در مناطق لرستان ادا می شود. این تشابه لهجه با توجه به سوابق تاریخی و اشتراک نژادی و مجاورت با لرستان یک امر طبیعی است. لغات زیادی در زبان محلی فش وجود دارد که ظاهرا خاص زبانهای محلی این منطقه است. تصور بر آن است که این کلمات سابقه تاریخی زیادی داشته و ریشه در زبان پهلوی ساسانی دارد که طی قرون متمادی از گزند حوادث مصون مانده و سینه به سینه حفظ شده است. زیرا چنانکه می دانیم ایرانیان پس از تسلط اعراب علاقه و تلاش زیادی برای حفظ زبان اجدادی خود به کار می برده اند و در راستای این هدف بسیاری از لغات پارسی باستان در محاورات معمولی مردم مناطق مختلف ایران باقی مانده است. یکی از خصوصیات گویش محلی فش آن است که در بسیاری موارد کلمات و جملات به صورت اختصار تلفظ می شوند و هنگام تکلم حروفی از وسط کلمه و یا کلماتی از وسط جمله حذف می شود و تلفظ جمله یا کلمه به صورتی در می آید که درک آن را برای افراد غیر بومی مشکل می سازد. مثلا جمله چه می گویی را (شی مویی) و جمله من چه می دانم را (مَچُم) تلفظ می کنند.